در خاطرات پروفسور حسابی خواندم که :
« وقتی در دانشگاه سوربون تدریس می کردم روزی در ساعت آخر درس، یک دانشجوی دوره ی دکتری نروژی پرسید:
استاد !   شما که از جهان سوم می آیید جهان سوم کجاست ؟!
در حالی که چند دقیقه به آخر درس مانده بود مطلبی را فی البداهه گفتم که روز به روز بیشتر به آن اعتقاد پیدا می کنم...
گفتم : جهان سوم جایی است که اگر کسی خواست مملکتش را آباد کند خانه اش خراب می شود و اگر بخواهد خانه اش آباد باشد باید در تخریب مملکتش بکوشد. »

دوست من :
خوشحال باش که خانه ی کوچکت را فدای سرزمین مادری نمودی و اهل سرزمینت را به اهل منزلت ترجیح دادی .
با شناختی که از تو دارم اگر برعکس شده بود هرگز احساس رضایت بخشی نداشتی ؛‌ رضایت از زندگی ؛ رضایت از افعال و تصمیماتی است که برای زیستن گرفته می شود .
دوست من اگر روزی روی صندلی پارکی (‌هر کجای دنیا ) ‌نشستی و به عقب نیم نگاهی انداختی هرگز از عملکرد خود نادم و پشیمان نخواهی بود.
بدا به آن هایی که از نگاه کردن به سایه ی پشت سرشان هم واهمه دارند.  
    
پ. ن:
جهت دلداری به دوستی که خانه اش را ویران کرد تا مملکتش را آباد کند .